مردم! انسان های شریف! بردران و خواهران! لحظه ای از این حرکت مدام دست بردارید.
لحظه ای خود را آسایش دهید. از این جنون تعقیب و گریز چیزی نصیبتان نمی شود.
سال هاست این اندیشه که انسان تنها موجودی است که می تواند خویش را فریب بدهد آزارم می دهد. این تنهایی از خود فریب سهمگین تر است. وقتی تنها موجود خودفریبنده ای، یعنی ممکن است همه موجودات حتی آنها که از همه پست ترشان می پنداری از تو جلو تر باشند. وقتی تو در فریب خویش تنهایی یعنی از همه عقب تری و محتمل است تو تنها وجودی باشی که نمی رسد!
حرکت، در ذات ماست. حتی جمادات حرکت دارند؛ حرکتی خفیف که به چشم هرکس نمی آید. روح آدمی نیز نمی تواند از حرکت بازایستد. مدام می جنبد و می جهد و می پرد و...روح از همه چیز پرتوان تر است. یک کودک بی حال را اگر محبوس هم سازند چندان ضربه ای نمی خورد اما کودکی که آرام و قرار ندارد اگر حتی احساس اسارت و دست بستگی کند دیوانه می شود. هر چیز، هرچه تواناتر باشد بیشتر در معرض فرسودگی است.
وقتی روح تان رادر آنچه ناپایدار است و می آید و می گذرد مشغول می کنید، در حقیقت پایش را در بند کشیده اید. ظلمی از این فراتر نیست. روح که می توانست تا افق های ناپیدای ملکوت بپرد و چنین نیز می خواست و می طلبید حالا در دست ماست تا در دایره ی کوچکی در اطراف خویش در مرتع محدود زمینی مان بچرد. چه سخاوتی! چه تنوع حقیری! چه حقارت متنوعی!
بایستید برادران و خواهران! اندکی از این تلاطم بی وقفه بیاسایید. لحظه ای از همه گان از دیدگان این و آن و از آرزوی طولانی خوردن و خوابیدن دور شوید. ببینید با روح خود چه کرده اید!
لطفا بیش از به هوای رسیدن، خود را؛ روح خود را به در و دیوار نکوبید. چیزی در بیرون شما نیست که به آن برسید. بنشینید. در خود نظاره کنید. بند از پای خود بردارید و بگذارید روحتان از چاردیواری چهارلذت جسم فراتر برود.
آرامش شما آنجاست که به آنجا تعلق دارید و شما جسم نیستید که در میان اجسام قرار گیرید!
لحظه ای خود را آسایش دهید. از این جنون تعقیب و گریز چیزی نصیبتان نمی شود.
سال هاست این اندیشه که انسان تنها موجودی است که می تواند خویش را فریب بدهد آزارم می دهد. این تنهایی از خود فریب سهمگین تر است. وقتی تنها موجود خودفریبنده ای، یعنی ممکن است همه موجودات حتی آنها که از همه پست ترشان می پنداری از تو جلو تر باشند. وقتی تو در فریب خویش تنهایی یعنی از همه عقب تری و محتمل است تو تنها وجودی باشی که نمی رسد!
حرکت، در ذات ماست. حتی جمادات حرکت دارند؛ حرکتی خفیف که به چشم هرکس نمی آید. روح آدمی نیز نمی تواند از حرکت بازایستد. مدام می جنبد و می جهد و می پرد و...روح از همه چیز پرتوان تر است. یک کودک بی حال را اگر محبوس هم سازند چندان ضربه ای نمی خورد اما کودکی که آرام و قرار ندارد اگر حتی احساس اسارت و دست بستگی کند دیوانه می شود. هر چیز، هرچه تواناتر باشد بیشتر در معرض فرسودگی است.
وقتی روح تان رادر آنچه ناپایدار است و می آید و می گذرد مشغول می کنید، در حقیقت پایش را در بند کشیده اید. ظلمی از این فراتر نیست. روح که می توانست تا افق های ناپیدای ملکوت بپرد و چنین نیز می خواست و می طلبید حالا در دست ماست تا در دایره ی کوچکی در اطراف خویش در مرتع محدود زمینی مان بچرد. چه سخاوتی! چه تنوع حقیری! چه حقارت متنوعی!
بایستید برادران و خواهران! اندکی از این تلاطم بی وقفه بیاسایید. لحظه ای از همه گان از دیدگان این و آن و از آرزوی طولانی خوردن و خوابیدن دور شوید. ببینید با روح خود چه کرده اید!
لطفا بیش از به هوای رسیدن، خود را؛ روح خود را به در و دیوار نکوبید. چیزی در بیرون شما نیست که به آن برسید. بنشینید. در خود نظاره کنید. بند از پای خود بردارید و بگذارید روحتان از چاردیواری چهارلذت جسم فراتر برود.
آرامش شما آنجاست که به آنجا تعلق دارید و شما جسم نیستید که در میان اجسام قرار گیرید!
