روحانی روحانی است نه هیچ چیز دیگر!
در روز اول ماه مبارک رمضان محفل قرآنی با حضور رهبر انقلاب برگزار شد اما از نکات قابل توجه در این محفل اجرای برنامه توسط یک گروه جمع خوانی روحانیون بود. این اتفاق که البته به شکل های دیگر هم پیش تر افتاده بود این بار به مدد شرایط خاص این جلسه جلوه خاصی یافت...اما نکته ای که نمی دانم این دوستان چقدر به آن توجه داشته اند فاصله ای است که این نحو اجراها از شأن روحانیت دارد.
متاسفانه تفکری در بین برخی مذهبی ها رسوخ پیدا کرده که گمان می کنند اگر یک برنامه مذهبی یا هنری که محتوای دینی دارد توسط یک روحانی اجرا شود فضیلت بیشتری دارد! چندی قبل هم یکی از شبکه های تلویزیون برنامه ای برای کودکان پخش می کرد که در آن یک روحانی کار قصه گویی و نقاشی آن را به تنهایی برعهده داشت. ما از نیت سازندگان آن خبر نداریم و اصل را بر نیت خیر آنها می گذاریم اما این نگرش لطمات زیادی را متوجه بدنه جامعه طلاب و روحانیون و بدتر از آن در بین مخاطبین و جامعه خواهد کرد. چرا که از یک سو روحانیون را از کار اصلی خود یعنی تفقه در دین و کار علمی در کنار تبلیغ و بیان دین به حرکات نمایشی سوق خواهد داد. کار طلبه نقاشی کردن نیست البته به عنوان یک هنر شخصی منعی ندارد اما این که جای گاه او را در یک رسانه با جایگاه یک تصویر گر ترکیب کنیم در حقیقت نظم حرفه ای را برهم زده ایم. تصویرسازان زیادی هستند که بی کارند و از این راه امرار معاش می کنند از سوی دیگر به شدت به کار تئوریک و عمیق دین نیازمندیم. چه توجیهی برای کار نمایشی این چنینی وجود دارد؟ جمع خوانی این برادران هم چنین صورتی داشت. یک سوال ساده وجود دارد: این جمع خوانی چه کمکی به ترویج دین و قرآن یا فهم بهتر دین وقرآن می کند؟ و آیا این کار از عهده دیگران غیر روحانی برنمی آمد؟
در این محفل البته خیلی ها از این حرکت خوششان آمده بود لابد اما خب همه مان می دانیم که وضع فعلی ما و عقب ماندگی هایمان ناشی از همین فهم های ناقص از حقیقت دین و تبلیغ دین و غالب شدن سطحی نگری و افزایش تمایل به کارهای نمایشی است.
