پارادوکس ویژه برنامه ماه رمضان

تلویزیون نه بر اساس آنچه ادا می شود یا دوست داریم که باشد یا وضع آرمانی مطلوب بلکه بر اساس چیزی که هست (هم ذاتا و هم واقعا) کارکردش سرگرمی است والبته این به خودی خود خطرساز نیست. خطر وقتی است که این کارکرد قرار است با حال و هوای خاصی که ناشی از بخشی از فرهنگ عمومی است همرنگ و هماهنگ شود.
ماه رمضان هر سال ویژه برنامه هایی برای این ماه مبارک تولید می شود از سریال های سفارشی برای این ماه تا ویژه برنامه های سحر و افطار و جز آن. اما همیشه این حسرت بر دل اهالی فرهنگ مانده که آنچه تولید می شود واقعا در خور این ماه و مناسب جایگاه واقعی ماه مبارک و باطن شریعت و لب و گوهر دین باشد.
از سوی قرار است رمضانی باشد و از سوی دیگر نگاه ها به تلویزیون ناشی از نیاز به یک سرگرمی است. یعنی از سویی با مفهومی اساسا غفلت زدا روبروییم و از سویی ابزاری داریم که وظیفه و توقع مخاطبش سرگرمی است.
و هر چه پیشتر می رویم امیدی که در سال های اول تلاش برای پیوند دادن این دو وجود داشت تا به تدریج به وضع مطلوب و برنامه هایی جذاب اما غفلت زا برسیم کمرنگ تر می شود. اما چون چاره ای جز این هم متصور نیست باید باز امیدوار بود و شای دبیش از هر چیز امروز به نقد نیاز داریم. نقدهای عالمانه و روشنگرانه و ...سازنده.